بی‌رمق‌تر از آفتابِ هفتِ بعدازظهرِ پسِ ابرِ پاییزی که باد هم یواش می‌وزه

پاهام بی‌جون‌تر از آفتابِ هفتِ بعدازظهرِ پسِ ابرِ پاییزیه که باد هم تازه داره نرم و یواش می‌وزه و چقدر هیچ صدایی نمیاد انگار و وز وزِ آدما انگار اصلا دیگه اذیتم نمی‌کنه، چشمام نیمه‌باز، خمار و خواب‌آلود جلوی خودم رو هم نمی‌بینم و آخ که وقتی برسم خونه چقدر راحت ولوی تختِ برهم‌ریخته‌م می‌شم و با شلوارِ بیرون تازه. بعد خوابِ هیچی ندیدنشه که پایان رو خوش می‌کنه.  

تا فرونباشی..

که چرا فرونپاشیده‌ام از این همیشه‌ی ترس و تردید؟ که مگر نمی‌بینم همیشه و ازهرسو، هر بار و هزاربار، بارِ سنگینی به سنگینِ بارهای روی دوشم اضافه شده و مگر رُسم کشیده نشده؟ و مگر رمقم گرفته نشده و جانم، تمامِ توانم، شور و جوانی‌‌ام و جوانی‌هام و آخ، جنونم چطور این‌جور و این‌جا ته گرفت که این‌جور دهنم بسته شده، این‌جا خفه‌خون گرفته‌م؟ که چرا نباید داد بزنم و فریاد و فحش و لیچار که بابا بیشرف‌ها، کو یک جو مردمی‌تان و مرامی که یک عمر منتِ هیچش را سرم گذاشته بودید و چرا داد نزدم و چرا فرونپاشیدم؟ که چرا همیشه و همه‌جا حق با همه و هرکسی بوده الّا من، و یعنی حتی بک بار و یک لحظه به اشتباه اصلاً، نمی‌شده که حق با من بوده باشد و این «همه‌ و هرکس»‌های همیشه حق‌به‌جانبِ خودخواهِ بی‌شرم، بی‌شرم‌های قدرناشناس مگر نسبشان به کدام هنرپیشه و کدام بازیگر می‌رسد و مگر از که درس گرفته‌اند و این استعدادِ تجاهل و خود را به خریت زدن از کجا آمده که انقدر راحت به هیچت می‌گیرند و می‌دانند که می‌دانی خر نیستند و نیستی و خیره نگاهت می‌کنند؟ چشم‌درچشمت می‌شوند و لبخند و احوال پرسی که چه‌خبرها؟ که کاش حداقل راه کج کنید، نگاه بدزدید و خیره نگاهم نکنید و کاش لبخندم نمی‌زدید و نمک نمی‌پاشیدید، اهل دروغ و دغلْ‌ به سادگیِ آب‌خوردن و بی‌هیچِ بی‌هیچ عذاب وجدان... و چطور انقدر سِر شده‌اید به بی‌وجدانی و این وقاحتتان از کجا آمده، خدارا خدارا بگو که از کجا آمده و پس چرا فرونپاشیده‌ام که اگر درهم‌نشکسته‌ام پس این‌ها این کلمه‌ها که همیشه می‌انداختمشان ته ته جانم و تلمبار شده‌اند و انقدر تلمبار کاش نمی‌شدند و چقدر، چطور نفسم را و عزت نفسم را به خاک کشید؟ وقاحتِ سر به گردون‌سای‌تان دمارم را در آورده، به خنده‌ می‌اندازدم و حیرت می‌کنم و کف می‌زنم به استعداد شوم‌تان و فرومی‌پاشم.

خسته و فرسوده‌ی همه‌ی زیر و بم و راست و دروغ‌تان چرا در هم نشکنم و تلوتلوخوران به خاک نیفتم؟ به که و چه تکیه داده‌‌ام مگر که شماها که تکیه‌ام بودید خالی بودید و به خالی‌ای که تکیه داده‌ام به خاکم می‌نشاند و راستش خسته‌ام. و فرسوده، و فروپاشیده.

یه حالی دیگه، انگار که شست و اشاره‌ت رو بچسبونی به هم تکون‌تکون بدی بگی اون‌جور که باید می‌شد نشد.

انگار از یه جا به بعد دیگه نمی‌شه کسی رو اون‌جور که باید دوست داشت، ینی ممکنه بشه ها ولی نه اون‌جور که باید، نه اون‌جور شیفته و از خود بی‌خود و مجنون‌ و فرهاد و دیوانه و کشته‌مرده‌بودن و خالی‌شدن دل و تپیدنِ تند قلب و به دیده الماس اشک سفتن و چشم به راه خشک شدن و انتظارانتظارانتظارِ طولانی و اینا. دلت تنگ می‌شه ولی ته ته‌ش می‌گی حیف دیگه، یه حیف بی‌جون که از سر بی‌علاقگی و بی‌اهمیتی هم نیست حالا ولی دیگه تاب و تحمل اون‌جور سوگواری رو هم نداری؛ ولی حیف ها.. 

فریاد مدرسِ شمال

که شیشه‌ها پایین و پرسه‌ی بلند سیاوش قمیشی، آن‌جا که شونه به شونه می‌رفتیم تا آخرش و بعد نمی‌دانم باز نم‌نم بارون تو خیابون خیس و یاد تو هر تنگ غروب قمیشی و بعد باز قمیشی که تو می‌ری شاید که فردا رنگ بهتری بیاره و حالا پرپر می‌زنم که دیگه نه غروب پاییز رو تن لخت خیابون و آخر هم شهیار قنبری و ترافیک مدرس و بعد صدر و لحظه‌ها که زود‌تر می‌گذشتند  و حسرت این‌که چرا رسیدیم پس؟

از حال می‌روم، بیدار می‌شوم..

باید یه روز این خواب رو یه جا بنویسم که یادم نره.

جراحتِ پام هنوز هست انگار و خشم و عجز و درماندگی‌ش هم هنوز مونده.

من آن شکلِ صنوبر را ز باغِ سینه برکندم

که به راهی که می‌روی ایمان داشته باش؛ سستْ‌ایمانی که منم اما نه راهی داشتم و نه بی‌راهه‌ای، دست‌به‌دیوار و در، دنبال کلید چراغی که سوخته بود و اصلاً روشن‌شدنی هم در کارش نمی‌توانست که باشد، امید بسته بودم به نورِ کم جانی که اصلاً نمی‌توانست که در کار باشد، دست به دیوار و در، چرخ می‌زدم و فریادِ نه آن‌چنان فریادی، که بالاخره دستم به خالی خورد و انگار که تازه دوهزاری‌ات بیفتد از قرارِ داستان، روشنم شد که دیگر هیچ‌گاه خبری نخواهد شد و اگر که قبلش هم بوده از سر همان امید به یافتن همان کلیدِ چراغی بوده که اصلاً سوخته بوده از همان اول. 

فردا تولد مامانه

زنگ هم زدم اما نتونستم تبریک بگم؛ نمی‌خوام به این‌که ممکنه روزی بیاد که.. اه. من دوست ندارم حتی این جمله رو تموم کنم. ینی نمی‌تونم. فقط چشمام شور می‌شه و دلم می‌لرزه و آبِ دهنم پایین نمی‌ره از گلو. مامان من خیلی دوستت دارم. خیلی.

تو باعث شدی من آسمون رو بیشتر دوست داشته باشم

اما من قبل از تو هم آسمون رو دوست داشتم، شاید حتی بیشتر از تو. به کژتابی این جمله آگاهم و اون رو هم دوست دارم، هرچند نه به اندازه‌ی تو و درسته. تردید و دوبه‌شکی هم همیشه کار دستمون داده و می‌ده واحتمالاً هم هست حالاحالاها. مثل جبار و عقرب و خوشه‌ی پروین و بارش‌های شهابی که همیشه‌ زیبا می‌مونن و همیشه‌ هم هستن. این‌که هیچ‌چیز اون‌جور که انتظار می‌رفت نشد، این‌که از یه جا به بعد دیگه هیچ قدمِ رو به جلویی جلو نمی‌رفت و این دیگه نخواستن این دیگه نبودن -که البته لزومی هم نداره  اسمش رو بذاریم نبودن یا نشدن یا حتی نخواستن و هرچی اصلا، فرقی هم نداره- برای من تجربه‌ی خیلی عجیبی بود، شیرین بود، تلخ بود و جالب بود. یادمه یه بار قرص خواب خورده بودم و خواب نرفته بودم و هر اتفاق و حرفی توی اون خلسه‌ی خواب‌وبیداری گذشته بود رو فرداش کاملاً فراموش کرده بودم. انگار هیچی، صرفاً یه رویای گنگ و مبهم و فراموش‌شده. صبحش، وقتی دوستم تعریف می‌کرد که چی گفتی و چی نگفتی خیلی اذیت شدم. حرف خاصی هم نبود اما فکر می‌کردم رودست خورده‌م. تلفن رو قطع کردم، بعد از نیم ساعت زنگ زدم و جوری برخورد کردم انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده. ولی من رودست خورده بودم. گفتی تهِ مستی هم همینه. مستی و راستی هم همینه اصلاً، ولی این‌جوری شدن، همه‌چیز رو تا ابد پاک‌کردن -این نزدیک‌ترین تعبیر از این تجربه‌ است، با مداد چیزی نوشتن و با پاک‌کن پاک‌ کردن و موندن یه رد ناخوانا- از لایعقلی هم شدیدتره. به‌هرحال من الان خیلی نیاز به این شدیدتره دارم. به اینکه حرف‌هام رو بزنم، چیزی رو جا نذارم و بعد یادم بره. کاش تو هم می‌شنیدی، یا می‌خوندی، بعد یادت می‌رفت. اینجوری دیگه رودست خوردنی هم در کار نبود. منم با خیال راحت فراموشت می‌کردم، آسمون رو هم مثل قبل، به همون اندازه که باید و نه بیشتر، دوست می‌داشتم و بعد دیگه هرکی راه خودش، بار خودش، آتیش به انبار خودش.

بر بساطی که بساطی نیست

الفم به ب جور نمی‌شود که بنویسم. قدیم که صدای هر حرف برایم مهم بود و اگر می‌نوشتم «تو»، «ترس» را هم می‌آوردم کنارش و «س» ترس را می‌گرفتم تا «هراس» و «سستی» و «سردی» و سوار اسب خیال می‌شدم خوش‌خوشانم بود هرجور که بود. الان اما نحو هم از خاطرم رفته. چار تا کلمه‌ی تکراری را به هزار گرفتاری، چفت هم می‌کنم با این توهم که چیزی فرق نکرده و زر مفت خلاصه. زیر پام خالی شده خلاصه.

اینجوری نمی‌شه(یا نمی‌شود؟). 

بادومِ تلخ

‏معاشرت با تو یه ظرف آجیله پر از بادوم و پسته و فندق و باز رسیدیم به اون بادوم آخر که تلخه، که همه‌ی شیرینی‌ها رو هم تلخ می‌کنه. فدای سرت ها فقط نمی‌دونم چرا همیشه اون بادوم آخر سهم من می‌شه.

 

 

 

پ.ن: در جواب «نپرسیدن عیب نیست»: اون سوال رو شناس بپرسید تا بگم.

نه‌ی کش‌دار ینی آره

مثلاً وقتی حمید پرسید حالا فلانی رو دوست داشتی و گفتم نه، منظورم آره بود،  یه آره‌ی بلند و کش‌دار. 

زردی من از تو

و سرخی تو از من. 

حالا دیگه خیلی دیره، منتظر هم نمی‌مونم اما باز، به‌هرتقدیر، اگه شد،

خوش‌حال کردن بلدی می‌خواد، تو بلدی اما تخصصت تو غمه.

اشک شور و سرد چشم چپ

که تا از گونه‌ها می‌سرد و مثل هفت‌سالگی می‌رسانی‌اش به دهانه‌ی دهانت تا مزه‌اش برود زیر زبانت و حالا نمی‌دانی بخندی یا گریه کنی.

دستت که آشفته

که مگر ندیدی سراسیمه و سردرگمِ دست‌هام را و گیجِ نگاهم را که می‌خواستند، نزدیک بود، تر شوند و نمی‌خواستند. و مردد «مانده» بودند. که دو دو می‌زدند و همه‌جا را دویدند و بستمشان. بستمشان پای همان دستت کهآشفته. پس کو دستت و گرما‌هاشان؟ کجا رفت؟

پر از دشت‌ گیلاس

چشمی که [خیس از اشک] می‌خندد، 

‏با مداد سیاه بنویس که پاک شه

حداقل این سری رو با مداد سیاه بنویس که راحت پاک شه، با مداد سیاه بنویس اما جوری محکم بنویس که ردّش روی کاغذ بمونه، جوری که ردّش رو توی صفحه‌های قبل هم ببینی و جوری که حتی بعد از پاک شدن باز سیاهی‌ش چشم‌هات رو اذیت کنه، ردّش بمونه.  

به امید خواب [تو را] دیدنه که می‌خوابم.

مگرنه دیری زمان و دوری و فاصله آنقدری هست که به بیداری بی‌رغبتم کند. از پا افتادن یعنی همین. 

هورتِ سر کشیدن

دوست‌داشتن‌های من همیشه مثل همین قند‌های کوچیک و بی‌قواره بوده؛ شیرین و زودگذر. بعد فقط تلخی می‌مونه. هورتِ سر کشیدنش هم می‌شه همین نگاه‌هایی که شرمنده‌م می‌کنن. تلخی‌ش رو نمی‌فهمن. داغی و تلخی‌ش رو هیچوقت نمی‌فهمن.