دق‌قی‌قه

هرهفتی که هشت، نه ده و برو بالا تا پنجاه‌ونه و صفر که می‌شود بالا که می‌رود و سقوط که می‌کند انگار که خودکشی‌ کرده‌باشد انگار که منم مثلا.

افتاده از پا افتاده از چشم رفته از دست

گریبان، چاک و چشم گریان و به‌خاک‌افتاده، گنگ و الکن که شاید به نیمه‌شبی خوابی ببردم تا برش تا بویش و برابرش...

قربانی

تمام ایام را که نگاه می‌کردم تورا و هرکسی را اصلا، چقدر بی‌مدارا که از نظرم نمی‌گذرند و آزار و رنجی که به خاطرم هوار شده قرصی دلم را لرزانده هم از همین است لامصب بی‌مروت.