ایستگاه شهید بهشتی

مردِ مؤمن دست بردار..کاش حداقل تسبیحمو جا نذاشته باشم. باید پیاده شم چون ته تهش میشم یه مقلد کودن مثل بقیه ای که اسکی رفتن رو گهِ اون. شایدم ابلهی مثل تو فقط نفهمه ماجرارو پس هی نپرس حقانی کی شهید شد؟ 

چراغ مطالعه قرمزی که نورش آبی بود

میزی که یه پته چارگوش روش بود و یه صندلی با پایه های کوتاه، پاش. سقفی که چراغ سقفی نداشت و تختی که بوی زنا می داد. سه تا مکعبِ چوبی پرِ کتاب و یه حوله رو شوفاژ و دوتا شال بلند، آویزون در. دو تا پنجره هم، بی دستگیره، مات. مات. 

این چاهی که خیلی هم عمیق نیست ها ولی..

مواظب باش خلاصه.. بیفتی توش هم خودتو به گه میکشی و هم منی که دوستت دارمو.

صدا

زمان اگه تندتر هم بگذره دیگه به نفع منه فقط، نه تو. توی دور تند، دیگه صداهارو نمیشنوی، فقط میبینی. دهنتو می بندی، فقط نگاه میکنی. تو شاید خنده ت بگیره اما من حتما میخندم؛ به تو.

نه، میگم.

میگه دوست صمیمی اونیه که زیرابتو نزنه اما من دیگه نمیگم دوست صمیمی کسیه که تو باشی!  نمیگم دوسِت دارم! 

تا سر زانو برف اومده باورت میشه؟

زانوی من یا تو؟

 قد من مگه چقدر بلند تره آخه؟ تازه عوضش موهای سیاهت بلند تره از هرچی زلفه که تو قصه هاست. اصن قد موهات برف اومده؛ باورت میشه؟ 

جوری نگات نمیکنه انگار..

حرفی نزدم من اصلا...فقط یخ کردم. یخ کردنی که قلبت شروع میکنه به تند زدن. انقد تند که صداشو بشنوی..

نُه حسن آباد؟

آخه دیشب خواب نمیرفتم که تازه پا شدم. آوازتم که آلارم گوشیمه مثه لالایی میمونه لامصب. حالا هم ده و نیمه، چیکار کنم وقتی دوباره آلارم گوشیم به صدا در اومده و تازه دیشب هم خواب نمیرفتم؟

تهش میخوای به گه خوردن بیفتم دیگه؟ الان تهشه اما من برمیگردم.

اگه هم بگم همه ی درد ها فدای سرت دروغ گفتم. بی اهمیتی ت تا زمانی برام اهمیت داشت که میفهمیدیم.  زبون من عوض نشده و هنوز همونقدر ناشی ام که مستقیم همه حرفامو میزنم. 

رانده مانده ی همه جا کجا مانده برام مگر؟ بعد این همه این همه این همه  و همه ی اینها زمانی لحظه ای بود که حالا تلنبار شده از پا افتاده ام. دنبال بهانه ی ناله ای بودم و بهتر از هر زمانی مهیاش کردی تا بیزاری م را و ناله ام را جار بزنم. و کسی بهتر از من نمیتواند بنویسد و بسوزاند همه خاطرات را و خون قی کند به صفحه و صحنه سفید روزگار.. 

دو.سه.

دیروزِ هرسال را میروم هربار از اول میشمارم ببینم چقدرش شروع شده چقدرش تمام شده چقدر هم برایم بی معنی شده روز مرگم که احتمالا تصادف است یا هرچه که کار را به بیمارستان نکشاند و چرا هربار سر این مسئله مادر میخواهد ساکتم کند.