رباعی واره

از همهمه ی کوچه خیابان ها یا

یا واهمه ی خواب، خیال و رویا

یک روز تو را... یا تو مرا...یا...آیا..

عاشق شدن این قدر مصیبت دارد...؟

بعد عمری...

ماتم ماه محرم مرهم زخمم شده است

پایکوب طفل طبعم چشمه ی زمزم شده است 

سرو شعرم بارور شد، قامت و قدش خمید

یاد داغی آتشش زد، رو به غربت خم شده است 

بیت بیت این غزل سرخ و کبود و بی سر است

واژه واژه اشک من با خون دل هم دم شده است

روضه ی در، سیلی و... چاه و سلام بی جواب... 

روضه ی سر، حضرت ماهی که کوه غم شده است 

آب،آب و...آب،آب و... آب،آب و... آب آب

اشک چشمان رباب...آه این زیاد آن کم شده است 

سر گذشت و سر نوشت و سر فراز و قاری

کاف ها یا عین صاد سوره ی مریم شده است 

بوی یاس مادر آمد لحظه ی سرخ وداع

عطر یاس و بوی خون، چشمان باران نم شده است 

"هل اتی" هجی شد و "هل من معین" در یاد باد

تا ابد ماند و زمین خواند و زمان درهم شده است 

کربلا میثاق خون بود و جنون با عهد آه

آه از عهدی که با خون خدا محکم شده است.

منتهای آمال

تمام خاسته و ناخاسته هایم خلاصه می شوند در رب اشرح لی صدری و...

اوشان فشن

روز اول است.

میپرسد :همه ی معلم های ادبیات با "شانه" مشکل دارند؟

میخندم! نمیشود بگویم شانه است که مشکل دارد با این تازه معلم! 

نمیشود جلسه ی اول از ایهام خواند برایشان!

نمیشود از اوهام بافت برایشان...

کودک اند...

و اینکه روز اول بود.

پ.ن:بعد چند ماه، شانه را از دور ترین نقطه ی چمدان پیدا میکنم تا نازش را بکشم.

بود که قرعه ی دولت به کام ما افتد

شاعر، ظاهر زارم را که دید بوسه بارانم کرد.باید می رفت، اجازه گرفت که گفتم حافظ بخواند. عنوان را خواند. روی "بود" تاکید کرد که مثلا معنای موکد دارد و نمی شود که نشود! 

بعد رفتنش، همچنان با همان حال، شاید کمی درمانده تر، علامت سوالی به بیت اضافه می کنم و قدم زنان سو به مسجد که شاید نمازی از اول وقت گذشته... بخت برگشته...

پی نوشت:بعد همان خط اول به سرم میزند بنویسم زائر ظاهر زارم شد و...  یعنی آری! نوش جانت حضرت اجل! ببین ظاهر چرندیاتت موسیقی دارد یا نه!! شرمنده باش...

کافر تر از این کنم که هستم

رسولی می گفت کارش را به سجده ی سهو رسانده اند...من اما به سجده ی سهو هم مشکوکم...ناشیانه می شکنم و از سر می خوانم و از سر...

‬‎

الف لام کاف نون

از سر مرور کردن "بیوتن" مهلک ترین خطا (شاید هم دوا...نمی دانم!) یی بود که پیش آمد...

مرور غربت ارمیا و هم ذات پنداری ای به جا همان و شایدبازشدن دوباره ی دو چشم خسته ی نا امیدِ بی هدف همان.

شاعری می گفت هر چیز تاوانی دارد. تاوان صاف و ساده نوشتن و واگو کردن درون هم همانا جز در خلوت نوشتن و بی مخاطب ماندن به گمانم که چیز دیگری نباشد. 

باید تغییر مسیر داد...

پی نوشت: صفحه گوشی پر شده از نوت های کوتاهی که برای هر کدامشان کرور کرور کلمه برای نوشتن داشتم...اما نطقم کور شده.زبانی الکن طور...

لا یمکن الفرار

چند هفته ای میشود درگیر مصراع اولی هستم که ضمیر میخواهد!

آنچنان سر در گم و بلاتکلیف میان انتخاب "تو" و "او" مانده ام که به هر شعر و غزل دیگری بی محلی می کنم! یکی دو بیت که بگویم باز رها می کنم و بر می گردم به همین تک مصرع ناقص! راستش را بخواهی فکر "وجود"ت دوباره جرقه انداخته بر خشکی هیزم و بار و بنه ی دل و عقل!عقل انکار می کند اصرار می کند و حتا با برهان اقرار  می کند نبودنت را اما دل...دل تنها تکرار می کند و تکرار می کند و زیر لب زمزمه که :"ادرار بگیرد این افکار را..."

پی نوشت: پس لرزه های نبودنت ویران کننده تر است.. .با "خودخرکنی" ها یا به قولی "من" خر کنی ها چیزی درست نمی شود! این قبیل مکتوبات حکم الکل را دارد! لحظه ای شاد و شنگول ت میکند و بیخیال.اما این سرخوشی علاوه ی بر موقتی بودن هفتاد ضربه ی شلاق را هم به دنبال دارد...طعنه ها و کنایه هارا...نیش هارا...

 پی نوشتِ پی نوشت: دل همچنان قرار ندارد.قرار ندارد که با پای پیاده تا پای پی نوشت می آید که بگوید: "نوش باد این نیش ها...نوش باد!"

چون طفل که از خوردن داروست پریشان

شاید ریشه در حساسیت دارد. اهلش میگویند آلرژی! میگویند واکنش افراطی سیستم بدن نسبت به عوامل گوناگون .

علائم ظاهری اش هم ساده و واضح است. همین عطسه های پی در پی ، قرمز شدن چشم هام بخاطر چلاندن و خِر خِر کردنم که اسامع هم سایه هارا و هم خانه هارا حسابی مستفیض کرده  و قس علی هذا...

برای من با بوی یاس شروع شد و از پسته های خندان و هندوانه  شب یلدا که بگذریم، با هلو جماعت ادامه یافت!

حالیه اما منطقی است این تشدید عطسه ها و سرخی چشم ها! انگار کن تمام این مُحَسُّس(!) هارا جمع کنی در یک او! یک او بشود اجماع همان عوامل گوناگون مذکور! با لب هندوانه ای و خنده ی پسته ای و بوی یاس و ...استغفرالله!

دیگر هر چه خودت را ببندی به انتی هیستامین و "سیت" ریزین ها افاقه نخواهد کرد! خاصه اینکه بنا بر منقولات و محسوسات طبیب زاده هم باشند! به طبیب جماعت هم حساس می شوی دیگر!!!

 

 

پی نوشت اول: دهخدا برای سیت نوشته شهرت و ذکر خیر! ببین چه کرده ای که ذکر خیرمان هم ریخت در میان مردم! شده ایم انگشت نمای ملت!

پی نوشت دوم: یک شب به طنز عصفوربرایم این بیت را خواند:  "از پریدن های رنگ و از تپیدن های دل / عاشق بیچاره هرجا هست رسوا می شود"

به طنز نوشتم و شروع کردم به از سر گیری مکتوبات آب سرد کنی!!

بعد نوشت: اخوی مان به حق تصحیح میکند... حق دارد. شاید بد خوانده ایم نسخه را... سیت ریزَیْن دوامان بود...مسکن ابدی مان...

اخوی مان به حق حال و هوای پست را به سوخته نویسی های سابق بر میگرداند...اخوی حق دارد...

مخ less

قدری که بگذرد باز هم فراموش میشود این شب ها. دوباره می شود همان آش و همان کاسه بل با کشک اضافه...

فکری مان نکن رفیق! بگذار قلوه کن شویم از گذار خیالت! مادر به هزار امید و آرزو طفل نوسالش را فرستاد شهر غریب برای درس خواندن! میان سالمان کردی رفتی و هنوز هم "قدری که بگذرد" پیرمان می کنی اول جوانی!

با بی محلی و تلخی کارت راه نمی افتد عسل خان! "قدری" بخند آب شوم قال قضیه کنده شود! با این آب و هوای شهر هم که نمی شود مایع ماند! فی الفور تبخیر میشوم ! شاید هم روزی باران شدم نازل م کنند روی سر خودت... لا اله الا الله!! 

 پی نوشت: ماه که به آخر نزدیک می شود کمتر جلب آسمان میشوم؛به خیالم کمتر به خاطرت "می افتم"! به آشنامان سپردم یک شب را ببردم بیابان یک دل سیر کیف کنم با ستاره ها! گل های چادر نمازت! 

فراموشم نکن این ایام را! 

مخلص همیشگی!