دردم می‌گیره

حرف، حرف امشب و الان نیست. حرف این یکی دو هفته نیست حرفِ خیلی وقته. حرفِ نزده‌ست. حرف رو که نزنی انقدر ورم می‌کنه تا خفه‌ت کنه. حناق می‌شه. حرف رو که نزنی سرد می‌شه، می‌ماسه تو دهن آدم. یه تلخی‌ای که می‌زنه به رگ و ریشه‌ت؛ به دلت، به همه وجودت. حرفت ‌رو که نزنی انگاری مردی.

بر افسون شب می‌خندد.

دهانم را می‌بندد. 

نفهمیدم، حواسم هم نبود البته.

حواستم نبود البته. می‌دونستی که نباید باشه.

تا «زنگ» بزنم.

دونه‌ی برنجی که پرید تو گلوم و سرفه‌ای که انگار باز سرما خوردم، یهو حتی سردم شد، انگار باز سینه‌م تنگ شده از کثافت. نه که چرک کرده باشه اما سینه‌م درد می‌کنه واقعا، نه که کار کار یه دونه‌ی برنج باشه‌ها...نه. دونه برنج وسیله‌س، وسیله‌ هم نه حتی! دونه‌ی برنج بهونه‌س واسه تنگی سینه‌م، واسه سرفه کردن و سرفه کردن و باز شدن راه دودی که از آتیش سینه‌م بزنه بیرون؛ نزنه به سرم.

در بندر نسیم و تبسم

انگار خواب بود که دیدیم. 

خالیه، انگاری هیچی.

قبری که کی و کجا کنده شده تا روزی که دهن باز کنه برامون. بذر گل سرخی که کاشته شده بالا سرِ قبره تا روزی که بخشکه، بمیره بالامون.

تا لب از لبت باز می‌شه..

دهنم رو می‌بندم. چشام رو، نگاهم رو پرتِ یه جا می‌کنم دور از تو و فرو می‌رم تو این صندلی لعنتی؛ دستام؟ الکی با هم بازی می‌کنن، با اون خودکار کسشر بیک ور می‌رن. چه‌کاری ازشون برمیاد مگه بدبختا؟

اما اما کاش اجل.‌..

اینکه کاش چشم روی چشم که گذاشتم امشب، پا شدنی بعدش نباشد. 

چون خری

با دوتا گوشِ دراز، خاکستری. 

روی

پریده. رنگی که از رو و برقی که از چشمت رفت و خوابی که اگر قرار بود روزی، نه، شبی ببینم هم ازش خواهم پرید از ترس و چشمم شورتر از همیشه می‌شود قبل این‌جور خواب‌ها این شب‌ها.