عادت

عادت کردم به عادت کردن!

به سکوت سرد زمان

۲۲ شد یا ۲۳ یا هرچه؛ که چه؟

پشت هزار هزار پرده‌ای که می‌نویسم

آینه‌ی قدی‌ای که نمی‌شکند بی‌پدر. حالا هرقدر هم که سنگش بزنم سرتاپاش را به نجاست هم که بکشم انگار نه انگار.. انگار که عهد بسته تا ابد و بی‌وقفه نشانم دهد هیبت وجود گهِ بی‌وجودم را. بی‌شرف می‌بیند زاری و نزاری‌م را ها.. دم برنمی‌آرد. شده بلای جانم؛ نمی‌شکند. شکستم را نشسته به نظاره. شکستنم را هم. نمی‌شکند...انگار نه انگار.

جز وحشتم نیفزود.

راه کج هم یه‌جورایی راه راسته دیگه.. ممکنه راه درست نباشه، ممکنه نرسوندت به اونجا که می‌خواستی اما خب آخر به یه جایی میرسوندت دیگه...اما امان از بیراهه...البته که بیراهه هم تهش راه میشه ولی خب اولش بیراهه‌س دیگه.. حالا تو بگو همه راه‌ها اولش بیراهه بودن. خب بوده باشن؛ تو اصلا حرف منو نمی‌فهمی؛ خیر پیش. 

حالا هی پرانتزای خنده‌ت رو بیش‌تر کن!

دلخوشکنکی که خشکید!

گفتم سرم درد می‌کنه اما درد نمی‌کرد

پس انقدر زل نزن تو چشام؛ نزن رو پام که ببینمت.

همون دو سه ثانیه

بیشتر که بشه باختی؛ لو می‌ری. آب دهنت رو با هرچی سرخی که تو چشاته قورت می‌دی اما دیره؛ باختی!

راه نداره چون چاهه

چاه بی سر و ته که همون اول سر خوردم به سر و به تهش نمی‌رسم هیچوقت.

مرا طاقت..

تمنای آنی که ناگهان...

جانم...

جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...جانم...