اوووووق

نمیدونم اونی که ممکنه اینجارو بخونه تاحالا وبلاگ داشته یا نه. حالتیه که موقع نوشتن هی این صفحه سفید روبروت رو پر و خالی میکنی از کلمه. هی مینوسی؛یه کلمه دوکلمه دو جمله نصف صفحه یا هرچی.بعد پاک میکنی و از اول. آخرشم میای میگی که نمیتونی بنویسی اما باز میای و همین رو مینوسی تا دست خالی برنگشته باشی. این حالت بدترین حالت یه نویسنده س؛ یه بلاگر یا هرچی. یه جور حالت تهوعه که ته تهش هم بالا نمیاری.

سر در نمیارم. شاید بخاطر باده

شایدم بخاطراحمقی احمقانم. ولی تا صدات میاد یه اتفاقی میفته توم. انگار کن لرز انگار کن حسرت.

بذا بلاهتتو لایک کنم. اینجوری بهتره..

عجب..

* انقدی آدم علافت هست که گم شم بینشون.