تا لب از لبت باز می‌شه..

دهنم رو می‌بندم. چشام رو، نگاهم رو پرتِ یه جا می‌کنم دور از تو و فرو می‌رم تو این صندلی لعنتی؛ دستام؟ الکی با هم بازی می‌کنن، با اون خودکار کسشر بیک ور می‌رن. چه‌کاری ازشون برمیاد مگه بدبختا؟

اما اما کاش اجل.‌..

اینکه کاش چشم روی چشم که گذاشتم امشب، پا شدنی بعدش نباشد. 

چون خری

با دوتا گوشِ دراز، خاکستری.