تو هنوز میخندی...

با امیدی که بود و دیگر نیست

مست ترسیده بود از هر نیست

چشم در چشم، خیرگی... مستی

حد نگه دار بود...دیگر نیست.

خامشی روشنی فراموشی

امتداد نگاه او در نیست

آمد از دور پیکی اما آه...

این کبوتر پیام آور نیست

شک تمام تلاش خود را کرد 

شک یقین شد. قضا مقدر نیست.

عاقبت پای بغض او جان داد 

دل بریدن چرا میسر نیست؟

سوز باد و سیاوشی خونین

مرگ آیا هنوز بهتر نیست؟

.

.

.

می دمد صبح و می شوم جاری

از شمیمی که یاس و شبدر نیست...

خواب و بیدار...حال من بد نیست

آمدی... نه؟ هوا معطر نیست؟

پی نوشت: عنوان را میروم که بگذارم بغض گلوگیر چند ماه اخیر. ناگاه بمرانی می خواند: ای جبر ای جبر... ای احتمال! یا "تو هنوز میخندی خندی ".  این دل و دیوانه ها عجیب مردند ها...! 

این چند خط را چند ماه است جلو عقب میکنم که شاید خبری شود خب.

نازنینان را، مه جبینان را، وفا نباشد.

آمدم تا بدانمت ای عشق 

در نخستین قرار

کشته شدم.

پی نوشت: شرم داشتم از گذاشتن این تصویر.باری، هربار که می دیدمش،غرق خیال می شدم. پامال، می شدم.

پی نوشت مکرر دوم: "میگه محسن زنت چه حالی میکنه.

هرصبح باید موهاتو شونه کنه!" 

دیگر اینکه چقدر حرف دارم با همه...یا نه، نه، همه، تویی. منم؟

شعر از قربان و تصویر احتمالا از مرجان صادقی.

بی شانگی

شروعش با شرم بود و رجا، که پایان داشت.
اما مگر جور دیگری هم می شد که بشود؟
امان از شاید ها...
آه...نشاید ها...