الف لام کاف نون

از سر مرور کردن "بیوتن" مهلک ترین خطا (شاید هم دوا...نمی دانم!) یی بود که پیش آمد...

مرور غربت ارمیا و هم ذات پنداری ای به جا همان و شایدبازشدن دوباره ی دو چشم خسته ی نا امیدِ بی هدف همان.

شاعری می گفت هر چیز تاوانی دارد. تاوان صاف و ساده نوشتن و واگو کردن درون هم همانا جز در خلوت نوشتن و بی مخاطب ماندن به گمانم که چیز دیگری نباشد. 

باید تغییر مسیر داد...

پی نوشت: صفحه گوشی پر شده از نوت های کوتاهی که برای هر کدامشان کرور کرور کلمه برای نوشتن داشتم...اما نطقم کور شده.زبانی الکن طور...

لا یمکن الفرار

چند هفته ای میشود درگیر مصراع اولی هستم که ضمیر میخواهد!

آنچنان سر در گم و بلاتکلیف میان انتخاب "تو" و "او" مانده ام که به هر شعر و غزل دیگری بی محلی می کنم! یکی دو بیت که بگویم باز رها می کنم و بر می گردم به همین تک مصرع ناقص! راستش را بخواهی فکر "وجود"ت دوباره جرقه انداخته بر خشکی هیزم و بار و بنه ی دل و عقل!عقل انکار می کند اصرار می کند و حتا با برهان اقرار  می کند نبودنت را اما دل...دل تنها تکرار می کند و تکرار می کند و زیر لب زمزمه که :"ادرار بگیرد این افکار را..."

پی نوشت: پس لرزه های نبودنت ویران کننده تر است.. .با "خودخرکنی" ها یا به قولی "من" خر کنی ها چیزی درست نمی شود! این قبیل مکتوبات حکم الکل را دارد! لحظه ای شاد و شنگول ت میکند و بیخیال.اما این سرخوشی علاوه ی بر موقتی بودن هفتاد ضربه ی شلاق را هم به دنبال دارد...طعنه ها و کنایه هارا...نیش هارا...

 پی نوشتِ پی نوشت: دل همچنان قرار ندارد.قرار ندارد که با پای پیاده تا پای پی نوشت می آید که بگوید: "نوش باد این نیش ها...نوش باد!"

چون طفل که از خوردن داروست پریشان

شاید ریشه در حساسیت دارد. اهلش میگویند آلرژی! میگویند واکنش افراطی سیستم بدن نسبت به عوامل گوناگون .

علائم ظاهری اش هم ساده و واضح است. همین عطسه های پی در پی ، قرمز شدن چشم هام بخاطر چلاندن و خِر خِر کردنم که اسامع هم سایه هارا و هم خانه هارا حسابی مستفیض کرده  و قس علی هذا...

برای من با بوی یاس شروع شد و از پسته های خندان و هندوانه  شب یلدا که بگذریم، با هلو جماعت ادامه یافت!

حالیه اما منطقی است این تشدید عطسه ها و سرخی چشم ها! انگار کن تمام این مُحَسُّس(!) هارا جمع کنی در یک او! یک او بشود اجماع همان عوامل گوناگون مذکور! با لب هندوانه ای و خنده ی پسته ای و بوی یاس و ...استغفرالله!

دیگر هر چه خودت را ببندی به انتی هیستامین و "سیت" ریزین ها افاقه نخواهد کرد! خاصه اینکه بنا بر منقولات و محسوسات طبیب زاده هم باشند! به طبیب جماعت هم حساس می شوی دیگر!!!

 

 

پی نوشت اول: دهخدا برای سیت نوشته شهرت و ذکر خیر! ببین چه کرده ای که ذکر خیرمان هم ریخت در میان مردم! شده ایم انگشت نمای ملت!

پی نوشت دوم: یک شب به طنز عصفوربرایم این بیت را خواند:  "از پریدن های رنگ و از تپیدن های دل / عاشق بیچاره هرجا هست رسوا می شود"

به طنز نوشتم و شروع کردم به از سر گیری مکتوبات آب سرد کنی!!

بعد نوشت: اخوی مان به حق تصحیح میکند... حق دارد. شاید بد خوانده ایم نسخه را... سیت ریزَیْن دوامان بود...مسکن ابدی مان...

اخوی مان به حق حال و هوای پست را به سوخته نویسی های سابق بر میگرداند...اخوی حق دارد...

مخ less

قدری که بگذرد باز هم فراموش میشود این شب ها. دوباره می شود همان آش و همان کاسه بل با کشک اضافه...

فکری مان نکن رفیق! بگذار قلوه کن شویم از گذار خیالت! مادر به هزار امید و آرزو طفل نوسالش را فرستاد شهر غریب برای درس خواندن! میان سالمان کردی رفتی و هنوز هم "قدری که بگذرد" پیرمان می کنی اول جوانی!

با بی محلی و تلخی کارت راه نمی افتد عسل خان! "قدری" بخند آب شوم قال قضیه کنده شود! با این آب و هوای شهر هم که نمی شود مایع ماند! فی الفور تبخیر میشوم ! شاید هم روزی باران شدم نازل م کنند روی سر خودت... لا اله الا الله!! 

 پی نوشت: ماه که به آخر نزدیک می شود کمتر جلب آسمان میشوم؛به خیالم کمتر به خاطرت "می افتم"! به آشنامان سپردم یک شب را ببردم بیابان یک دل سیر کیف کنم با ستاره ها! گل های چادر نمازت! 

فراموشم نکن این ایام را! 

مخلص همیشگی!

آغاز دوم. فصلی دیگر...

تفاله های بلاگفا!!

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

پایان؛ صلاح کار تحت عنایت حق و زیر سایه ی حضرت عاشق کامل، حضرت امیر علیه السلام

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

عصر یخبندان

یخ کرده اند...

نوک انگشتانم یخ کرده اند و نمی دانند چه بنویسند تا دل را گرم کنند. انگیزه ای ندارند به ادامه ی او نویسی! می دانند گاهی اگر حرفی را هم می زنند بخاطر همان سرکشی های نبودن اوست...سرکشی های ناشی از نشدن بودن او!

شاید هر دانشجوی ادبیاتی در ترم های اول این تجربه را داشته باشد. اما چیزی که شاید متمایز کند این یکی را، بزرگ شدنش با ماه و ماهتاب کویر کرمان باشد! عادت به خیره شدن به ماه و سر به ماه ماندن ممتد... دل به سیاهی شب سپردن...

همین میشود که بعد از تو تا به شب میرسد، به یاد غرقه شدن در بحر چادر ت، دست و پا می زند... آنقدر دست و پا میزند و پا می کوبد تا بیشتر این کاهکشان غرقش کند! اصلا این اصرار و تقلا از شوق غرق شدن است! که هرچه زود تر در این سیاهی حل شود و به ماه برسد!

(این خیالات تمامی ندارند...)

انگشتانم یخ کرده اند...

بدنم دارد لمس می شود...

چون غریقی که لمس و بیهوش کار ساحل ولو شده و از دریا اورا گرفته اند...

 و به هوش که می آید ذکر تسبیح ش می شود:

حسرتِ زلفِ تو ام بود شکستم دادند / وصل می خواستم آیینه به دستم دادند 

پی نوشت: غریق هم اسم فاعل است و هم اسم مفعول! چیزی شبیه از ماست که بر ماست!

بعد نوشت: این من خودش بهتر از هرکس می داند تمام این تفاسیر در توجیه نبودن اوست...اما می خواهد سر شکسته نباشد!