چند هفته ای میشود درگیر مصراع اولی هستم که ضمیر میخواهد!
آنچنان سر در گم و بلاتکلیف میان انتخاب "تو" و "او" مانده ام که به هر شعر و غزل دیگری بی محلی می کنم! یکی دو بیت که بگویم باز رها می کنم و بر می گردم به همین تک مصرع ناقص! راستش را بخواهی فکر "وجود"ت دوباره جرقه انداخته بر خشکی هیزم و بار و بنه ی دل و عقل!عقل انکار می کند اصرار می کند و حتا با برهان اقرار می کند نبودنت را اما دل...دل تنها تکرار می کند و تکرار می کند و زیر لب زمزمه که :"ادرار بگیرد این افکار را..."
پی نوشت: پس لرزه های نبودنت ویران کننده تر است.. .با "خودخرکنی" ها یا به قولی "من" خر کنی ها چیزی درست نمی شود! این قبیل مکتوبات حکم الکل را دارد! لحظه ای شاد و شنگول ت میکند و بیخیال.اما این سرخوشی علاوه ی بر موقتی بودن هفتاد ضربه ی شلاق را هم به دنبال دارد...طعنه ها و کنایه هارا...نیش هارا...
پی نوشتِ پی نوشت: دل همچنان قرار ندارد.قرار ندارد که با پای پیاده تا پای پی نوشت می آید که بگوید: "نوش باد این نیش ها...نوش باد!"
