صبرم کردم نصیحت گو صبر کردم که نشد اصلا

مگه من نیومدم بگم همه چی نسبیه همه چی یه قرارداد عقلیه که خودمون می نویسیم و همه چی رو هواست؟ خب پس عتابت واسه کیه آخه؟ تو که میفهمی به نفهمی نزن خودتو! زمستون سرده که خواب مزه میده جان جان هم نکن واسه من که خسته شدم از این همه تعارف و کوفت و زهرمار...ولی اعتقادم به اینکه سیب سرخ کرم خورده ای مثه تو هنوز میچربه به صد تا سیب زرد سرجاشه تا وقتی که به گند کشیده نشده باشی

مگه اینکه بعد صد سال حلول کنم به جان گل سرخ گلِ سری...

با اگر ها و چرا هات اگر خوب اگر بد، چشم در چشمم میشوی که ای عاشق دیرینه من خوابت هست؟ خواب از چشمم میپرد اما جوابت را نمیدهم! دلم میگیرد و اندازه سال های رفته و نرفته عمرم صدای همه ی رفتن های دنیا مدام پچ و پچ سرم را درد می آورند.

 هلا پژمرده گل جوانم خجالتت نشود از هدر رفتن هرچه بود و دست های خالی و بیان تکه پاره ام که جواب گلگونِ توالی تپش های بیجای قلبم را میدهم. و سرخی پر های پروازت را نگه داشتی تا نشانی از من داشته باشی به اوج بی کران قاف تا تنهایی ابدی ات را پر کنی از حسرتی سردِ خشک از من... 

چه بگویم که زبانم متلاشی شده است...؟

اندازه صد سال حرف دارم.

درک متقابل

من میگم به درک تو هم بگو به درک اما برو...برو...