تا «زنگ» بزنم.

دونه‌ی برنجی که پرید تو گلوم و سرفه‌ای که انگار باز سرما خوردم، یهو حتی سردم شد، انگار باز سینه‌م تنگ شده از کثافت. نه که چرک کرده باشه اما سینه‌م درد می‌کنه واقعا، نه که کار کار یه دونه‌ی برنج باشه‌ها...نه. دونه برنج وسیله‌س، وسیله‌ هم نه حتی! دونه‌ی برنج بهونه‌س واسه تنگی سینه‌م، واسه سرفه کردن و سرفه کردن و باز شدن راه دودی که از آتیش سینه‌م بزنه بیرون؛ نزنه به سرم.

در بندر نسیم و تبسم

انگار خواب بود که دیدیم. 

خالیه، انگاری هیچی.

قبری که کی و کجا کنده شده تا روزی که دهن باز کنه برامون. بذر گل سرخی که کاشته شده بالا سرِ قبره تا روزی که بخشکه، بمیره بالامون.