الف لام کاف نون

از سر مرور کردن "بیوتن" مهلک ترین خطا (شاید هم دوا...نمی دانم!) یی بود که پیش آمد...

مرور غربت ارمیا و هم ذات پنداری ای به جا همان و شایدبازشدن دوباره ی دو چشم خسته ی نا امیدِ بی هدف همان.

شاعری می گفت هر چیز تاوانی دارد. تاوان صاف و ساده نوشتن و واگو کردن درون هم همانا جز در خلوت نوشتن و بی مخاطب ماندن به گمانم که چیز دیگری نباشد. 

باید تغییر مسیر داد...

پی نوشت: صفحه گوشی پر شده از نوت های کوتاهی که برای هر کدامشان کرور کرور کلمه برای نوشتن داشتم...اما نطقم کور شده.زبانی الکن طور...