دو؟صفر؟دو؟

قدم های اول است که خیالاتِ جاهلیِ شیرین رو می آیند. که اگر بودی، مانند همان پیاده روی های ناگهانی مان، همان یهویی ها، مسیر رو دوتایی گز میکردیم تا خود کربلا. میگفتی میگفتم میخندیدی میخندیدم و سحر ندارد این شب تار...