برقص و گریه کن

تولد است و عید،  برقص و خنده پاش

به زندگی بخند...و زندگی م باش

بخند و اشک را به خانه ام بیار

به زخم کهنه ام کمی نمک بپاش

تلوتلو خوران غزل سروده ایم

من و تو مست مست، غزل چه آش و لاش

تورا تورا تورا نگاه می کنم

تو بغض می کنی و رازمان چه فاش

سروده شد به شور، تهی شد از قرار

امان از اختیار و جبر و خنده هاش

سکوت سرد تو میان گریه ام

تولد است و عید، تولد است و کاش...

پی‌نوشت: شعر گذاشتنِ اینجارا خیلی دوست ندارم. اما این آخری، بدجور حدیث نفس است...بد جور پایان خوب، یا بد، یا هرچه... ای شده!