بر بخت بخندیدم و بر خود بگرستم

نوزده رمضان و مثلا چهاردهم یا پانزدهم خرداد که می‌شود اولین شب قدر، گفتم که دل از چنبر زلفت برهانم اما تازه دردم داغ‌تر شده و جسمم که بعد آن دوروز مرض کمی پایین‌تر از قلب از دانه‌دانه‌هایی انگار که نیش پشه باشد و نیست پر شده و روز به روز بزرگ‌تر می‌شوند و دردآور تر و همان حوالی، پشتم به کوچک‌ترین اشاره به‌ درد می‌آید و این تازه جسمم است که بیش‌تر هم هست و رنجش کلمه نمی‌شود و روانم و آه... جانم.